Reviews H

Roy Harper - Once (1990)

Label: Line Music
Bandsite: www.royharper.com
Duur: 41:40
Reviewer: JoJo
Waardering: @ @ @ @ (uit max. 5 JoJo's)

Roy Harper: singer/songwriter met maatschappijkritische teksten uit de folkhoek. Wat doet een recensie van zo'n artiest op een site die zich richt op progressieve rock? Welnu, het antwoord is meerledig. Deze artiest heeft zijn invloed doen gelden op Pink Floyd, op 'Once' spelen progressieven mee als David Gilmour en Kate Bush en de muziek heeft ontegenzeggelijk progressieve kenmerken. Reden genoeg om in deze rubriek een plaatsje te reserveren voor deze enigszins mystieke artiest met een omvangrijk oeuvre.
Roy Harper is sinds de jaren 60 bevriend met David Gilmour en de andere Floyds. Toen Harper begin jaren 70 een hele plaatkant vulde met één track, overtuigde hij daarmee de leden van Pink Floyd. Het gaf hen de moed om 'Meddle' te tooien met één hele plaatkant 'Echoes'. Een niet onbelangrijk historisch gegeven derhalve. Daarnaast is Roy Harper de zanger op 'Have a Cigar' van Floydklassieker 'Wish you Were Here' en trad hij live met hen op. Tenslotte schijnt het nummer 'Berliners' van het hier besproken 'Once' de inspiratie voor Gilmour's 'A Great Day for Freedom' te zijn geweest, zoals u ongetwijfeld weet een track van 'The Division Bell'. In een boek dat ik over Pink Floyd heb staat een citaat van engineer John Leckie: "They worshipped Roy , to Dave in particular Roy just couldn't do anything wrong". Kortom, de lijntjes tussen Floyd en Harper waren en zijn stevig.
Is er iets terug te vinden van deze relatie op het in 1990 verschenen 'Once'? Jazeker. Direct al in één van de hoogtepunten van deze schijf, het openings- en titelnummer. Die track begint met synths en piano – hoewel niet vermeld op de hoes – en daaroverheen het typische en excellerende geluid van Gilmour's gitaar. Alsof 'Shine on your Crazy Diamond' staat te beginnen. Daarna ontrolt zich een werkelijk schitterend nummer met een mysterieus thema, niet in de laatste plaats door de achtergrondzang van Kate Bush. Harper's stem en manier van zingen kent veel eigen kenmerken maar in dit nummer komen zowel de stemmen van Roger Waters als Peter Hammill bij mij op. Kippevel is wat rest na de laatste klanken.
Er zijn zo af en toe soundscapes, geluiden en stemmen op 'Once' te horen, waardoor de nummers geïntegreerd raken. 'Once in the Middle of Nowhere (Link)' is daar een voorbeeld van en vormt inderdaad de link naar 'Nowhere to run to'. Een door de akoestische gitaar gedomineerd nummer waarin Harper zijn gal spuwt over het leven. Getergd door de in die jaren over Salman Rushdie uitgesproken Fatwa, schreef Harper het nog steeds actuele 'The Black Cloud of Islam'. Een intrigerende en Dylaneske track waarin Harper op een gewaagde manier van leer trekt, op het gevaar af zelf onderwerp van een Fatwa te worden. Wat te denken van "I'm sick to the teeth of the news on the screen, of hisbullah scum and jihad the obscene. Whose men plant the bombs and then live feeling free, to watch woman and children killed on TV". En gaat hij verder "What kind of publicity needs so much blood that's not for some sad diabolical God, selling himself as a two-bit MacBeth as the expert in sentencing cousins to death". Overigens toont ook het dagboek op Harper's site zijn betrokkenheid bij en machteloosheid rond het permanente drama op het wereldtoneel. Hierna volgen nog zes uitstekende tracks, waarvan 'Berliners' en 'Ghost Dance' er uitspringen. Eerstgenoemde laat een kwade Harper horen die zijn akoestische gitaar keihard aanslaat en Gilmour die elektrisch het gevecht graag aangaat. Het pakkende refrein doet de rest. 'Ghost Dance' zorgt ervoor dat dit werkstuk net zo eindigt als het begon, namelijk met een hoogtepunt. Een compositorisch sterk nummer waar zoon Nick Harper de gitaar overneemt van Gilmour. Desondanks zitten er veel Floydinvloeden in deze track, met name door de Waters-achtige en declamerende manier van zingen.
Ik kan 'Once' aanraden aan een ieder die van pakkende muziek houdt waarbij de teksten ook iets wezenlijks te melden hebben. Bovendien beweegt Harper zich al tientallen jaren hoorbaar in de context van Pink Floyd. Alleen daarom al is dit een interessant werkstuk.
JoJo (2-2004)

Bezetting:

Roy Harper – vocals, guitars, harmonica, dulcimer
David Gilmour – electric guitars, blues guitar
Nick Harper – electric guitars
Tony Franklin – bass
Steve Broughton – drums
Kate Bush – backing vocals

Discografie (een selectie van high-lights uit de 35 releases):
Sophisticated Beggar (1967)
Flat Baroque and Berserk (1970)
Lifemask (1973)
HQ (1975)
Born in Captivity (1982)
Work of Heart (1984)
Once (1990)
The Dream Society (1998)
The Green Man (2000)