Reviews P

Poor Genetic Material - Summerland (2001)

Label: QuiXote
Bandsite:
PGM
Duur: 43:23
Reviewer: JoJo
Waardering: @ (uit max. 5 JoJo's)

De Duitse band Poor Genetic Material (PGM) – wat een gekunstelde naam – is een nevenproject van de heren Griffiths en Benedek, respectievelijk zanger en drummer van Alias Eye. PGM werd ooit opgericht door de andere twee leden Glomb en Jaehne en bewoog zich op de eerste twee werkstukken op het terrein van geïmproviseerde soundscapes. Met de uitbreiding van de band is men meer songgericht materiaal gaan componeren, waarbij de atmosferische achtergrond behouden bleef. Zo ook op 'Summerland'.
Ik heb al heel wat lovende woorden gelezen over deze band en met name ook over 'Summerland'. En ik moet zeggen dat ik daar weinig van begrijp, al is een aantal tracks best de moeite waard. Het klinkt hopeloos achterhaalt. Men teert voornamelijk op de ideeën van de bands uit de new wave en aanverwante stromingen zoals The Cure, Heaven 17, ABC en zelfs Duran Duran. De manier van zingen is daar ook een uiting van. Ten slotte is de productie ronduit iel en lullig te noemen. Met name de drums klinken abominabel en de toetsen alsof ze uit een Casio'otje komen. De citaten van de genoemde bands zijn goed te horen in de openingsnummers 'Shooting Psycho' en 'Wouldism'. Een positieve uitzondering is de track 'Living Desert' waar men zich beperkt tot het neerzetten van een soundscape, hoewel de zang ook hier nogal 'would be' overkomt. Maar daarna vervalt men weer in en vertilt men zich aan het maken van poppy songs. Als Griffiths dan in 'A Secret Song' ook nog een lachwekkende kopie van Talking Heads' David Byrne tracht op te voeren door op een quasi kwade manier teksten te declameren – iets waaraan hij zich ook al bezondigde in het openingsnummer - haak ik af en trek voor straf een aantal JoJo's af. In 'Late' blijft men gelukkig bij haar oorspronkelijke ambientleest en dat levert dan direct weer een aardig nummer op.
Het ruim elf minuten durende titelnummer begint veelbelovend met mooie synths en piano, klinkt in aanvang een stuk progressiever en levert, al is het dan kortstondig, wat associaties met IQ op. Met name doordat Griffiths de zang wat anders en beter aanzet. Maar na een minuut of zeven vervalt men weer in alle reeds genoemde minpunten. Resumerend vind ik mijn kennismaking met PGM via 'Summerland' een tegenvaller. En een dilemma bij het toekennen van de waardering. Een enkele JoJo (slecht) zou te weinig zijn terwijl twee JoJo's (matig) weer te veel eer is. Maar een tussencategorie hebben we niet dus ik moet een knoop doorhakken. Hadden de heren van PGM dat ook maar gedaan toen ze moesten kiezen tussen poppy songs of ambient soundscapes. Ten faveure van de laatste natuurlijk want dat gaat ze een stuk beter af.
JoJo (3-2004)

Bezetting:
Philip Griffiths - vocals
Philipp Jaehne - keyboards
Stefan Glomb - guitars, bass
Ludwig Benedek - drums

Discografie:
Free to Random Vol. 1 (1999)
Free to Random Vol. 2 (2000)
Summerland (2001)
Leap into Fall (2002)
Winter's Edge (2003)